سندرم ولکمن

سابقه و هدف: سندرم ولکمن به علت ایسکمی کامل و یا ناکامل عضلات فلکسور انگشتان در ساعد ایجاد می‌شود که در بیشتر موارد عارضه شکستگی استخوان بازو در ناحیه کندیل‌ها و یا شکستگی استخوانهای ساعد می‌باشد. در ایران هنوز هم در اثر بانداژهای با فشار و یا گچ گیریهای فشرده، سندرم ولکمن ایجاد می‌شود. نظر به خلاء اطلاعاتی در ایران در مورد این بیماری و روشهای جراحی و نتایج آن، این تحقیق انجام گرفت. مواد و روشها: تحقیق با طراحی Case Series انجام گرفت. کلیه بیمارانی که با تشخیص قطعی سندرم ولکمن مراجعه کرده بودند و تحت جراحی به یکی از روشهای چهارگانه قرار گرفتند، بررسی شدند. سن و جنس، نوع عمل و نتایج درمان از نظر بازیابی حرکات مفاصل انگشتان و نیز نتیجه کلی درمان بررسی شد و نتیجه کلی درمان با آزمون کای دو و دقیق فیشر مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافته‌ها: این تحقیق روی 67 بیمار انجام گرفت که 5/95% مرد و 5/4% زن و در سنین 7 تا 18 سال بودند. تعداد 35 نفر (2/5%) با روش Scaglietti، 22 نفر (8/32%) با روش لاتیسیموس، 4 نفر با روش گراسیلیس و 6 نفر با روش بای‌سپس جراحی شدند. بهترین نتایج حرکات مفصلی و نیز بهترین نتیجه درمان مربوط به روش جراحی لاتیسیموس بود (01/0> P). نتیجه‌گیری: نتیجه جراحی در بیماران خوب و قابل قبول بود و استفاده از روش جراحی مناسب با توجه به اندیکاسیون را توجیه می‌نماید.